Wil jij zelf een biografisch verhaal schrijven en komt daar veel drama in voor? Dan beschrijf je dat misschien wel het beste zonder het drama. Arielle Veerman, de ex van Joost Zwagerman, vond een weg in haar boek ‘De langste adem’ (2020). Ze toont de tragiek van de relatie en omzeilt zo alle oordelen en verwijten.

Als de boerenkool op het vuur staat wordt er aangebeld. Twee agenten komen het haar vertellen. Haar ex, de vader van haar drie kinderen, Joost Zwagerman heeft zich van het leven beroofd. De schok is groot, dit had ze niet zien aankomen. Het boek kijkt terug op de week voor de begrafenis, afgewisseld met terugblikken op de jaren van hun relatie.

Twintig jaar lang zijn ze partners, en al ruim voor die tijd groeien ze samen op als pubers. Ze krijgen drie kinderen en zijn intellectueel aan elkaar gewaagd maar de zelfgerichtheid en drift van Zwagerman richten door de jaren heen al snel schade aan. Na vele dieptepunten is het voor Arielle niet meer houdbaar.  Ze wil scheiden.

Langs de valkuilen

Vier jaar lang duurt het dramatische financiële ontvlechten. Zwagerman kan zich niet bij de scheiding neerleggen. De krenking is te groot, en zij moet ‘kapot’. Dat uit zich in stalken en manische  briefschrijverij. Duizenden epistels vol verwijten stuurt hij haar en hij zet bovendien talloze mensen tegen haar op.

Arielle Veerman vertelt dit alles met een feitelijke toon. Die feitelijkheid is een zegen. De lezer hoeft niet in de afgronden van de emoties te vallen, dat heeft zij al gedaan. Ze beschrijft hoe de therapeut en advocaat haar uit de valkuilen helpen en er langzamerhand zelfs langs loodsen. Haar therapeut dringt erop aan alle mails te negeren. De inhoud van die duizenden mails blijft de lezers bespaard. Op strategische punten wordt er een tipje van de sluier opgelicht maar altijd om het mechanisme achter de verwikkelingen bloot te leggen, als een illustratie van de lawine die haar overkomt.

Terugwinnen wat al van je was

Het boek lijkt op het herwinnen van terrein. Openbaar terrein dat al als vanzelf van haar zou moeten zijn maar haar is afgepakt door een zieke man. Joost Zwagerman was een publieke persoon en heeft bij vele mensen de beeldvorming rond haar persoon bepaald. ‘’Het stempel dat hij me had opgedrukt werd niet zomaar tenietgedaan. Het is als te veel zout in een gerecht, je krijgt het er niet meer uit.’’ Wat kan je in zo’n  geval anders doen dan uiteindelijk ook publiekelijk je eigen terrein weer proberen in te nemen. De zuiverheid van haar bedoeling blijken uit het hele boek: nergens wint ze extra terrein dan terrein dat al van haar was.

Rancuneus lijkt ze ook niet. In de week voor de begrafenis grist ze in een opwelling in het hele huis zijn boeken bij elkaar en begint bovenaan de stapel met lezen. Nog altijd is ze fan van zijn essays, noemt ze fabelhaft. Ze maakt waar wat ze kunstenaar Joseph Beuys in het motto laat zeggen: ‘’Wie zijn wonden toont zal genezen.’’ Je wilde dat Joost Zwagerman ze had kunnen tonen, dat hij zelf bij zijn wonden had gekund, maar ze zaten te diep, lijkt het. Veerman heeft met dit boek een deel van haar terrein weer terug en hopelijk blijft ze schrijven. Het boek is een aanwinst, en niet alleen vanwege haar bekende ex.

Wil jij ook terrein herwinnen door het schrijven van je verhaal? Wie weet kan dit boek je inspireren. En als ik je kan helpen met je boek, doe ik dat natuurlijk graag.

Arielle Veerman (2020). De langste adem. Uitgeverij Prometheus.  15 euro

Het boek is verkrijgbaar bij je eigen boekhandel of via mijn linkje. Als je bestelt via het linkje krijg ik een kleine commissie. En als jij via dat linkje alvast je feestneus bestelt, of je nieuwe AAA koelkast of je kattenbrokjes help je mij daar ook mee . Ik kan niet zien wie wat aanschaft (gelukkig) dus je privacy is gegarandeerd. Dankjewel hoe dan ook voor het lezen van mijn blogs, ik vind het leuk om ze voor je te schrijven. Tot volgende keer!

***
Wil jij iets zeggen over dit boek, dit blog of heb je een boekentip? Welkom bij de comments: